On...

Szedł przez życie z podnieosioną głową,
Nie bał się ludzi, nie ulegał słowom,
Zawsze dobrze wiedział w którą stronę dążyć,
Wiedział też jak pamięć w chwilach złych wyłączyć...
Niby był szczęśliwy - tak bynajmniej twierdził,
Znali go ci mali, znali także wielcy...
Pisał piękne wiersze, które w internecie
Później publikował, choć o tym nie wiecie...
Z krytyków opinii w końcu wywnioskował,
Że to jego siła - rymowane słowa,
Więc je wszędzie rzucał, mimo prostych ludzi,
W których tylko czasem cień emocji budził
Jakiś wiersz króciutki w minutę spisany,
Trochę to bolesne były takie rany...

Jednak miał swój sekret, choć go nie poznacie...
On wam nie zaufał, mimo że ufacie,
Mimo że problemy wasze zna jak swoje,
Dzieli z wami troski, bóle oraz znoje...
To go nikt nie pyta, czy ma zdrowe serce,
Nikt z was się strudził, by wyciągnąć ręce,
Nikt! nie spytał nocą jak mu jest na świecie,
Chociaż że "tak sobie" wszyscy dobrze wiecie...

Ja go pokochałam, mimo własnej woli,
Bo znaczenie poznał rymów? paraboli?
Nie... to bez znaczenia, jaki to poeta,
I nie ważne też, że strach ma przy kobietach,
Również się nie liczę z tym, że czasem płacze,
Bo właściwie nie wiem jak mogłoby być inaczej...
Nie wstyd mi za jego lęki, "paranoje",
Pragnę trwać tuż obok, dzielić razem znoje...
Nic mnie nie obchodzi, że go znać nie chcecie,
Przecież równie mało jak ja o nim wiecie,
Z tą różnicą jednak, że ja bardzo kocham
I żal ściska serce, gdy on cicho szlocha.....

autor

Wróżka

Napisany: 2005-01-21 Dodano: 2005-01-21 12:24:32

Ten wiersz przeczytano 1473 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie