On przestrzeń ma w wierszach

Jest we mnie milczenie
które rzeźbi w marmurze

Jest we mnie cichość
która nie uwalnia mnie od lęku

Są chwile że we mnie pustka
w której błądzą dźwięki

Często widzę obłoki
które nie pierzchają

Dziś

Widzę linię nieuchronnie prostą
pójdę jej brzegiem

Wytrwam

Poeta pragnie miłości

Nie wiele potrzeba poecie
On przestrzeń ma w wierszach
Wystarczy patyk na piasku
W płomieniu świeczka
Nocą chodzi boso po lesie
Szukając zaczarowane kwiecie

Gdy zakwita wiosną leszczyna
Jest wszędzie i nigdzie go nie ma
On zawsze widzi niebo w obłokach
Jemu zawsze słońce świeci promieniami
Zafascynowany kwiatami, widokami

Poecie nie wiele trzeba
Dzieli się słowem jak okruszkiem chleba
Ze słów buduję miasta w architekturze
Towarzyszą mu muzy śpiewające w chórze
Nie krzyczy do świata, nie woła cierpieniem
Zastawiony stół poezja jest jego jedzeniem
W cierpieniu samotnie milczy jedynie
Przed brzydotą świata w swój świat ucieka
Buduje domy w tataraku, chowa się w brzezinach

Spowiada się przed Bogiem, klęcząc przed naturą
szeptem prosi wenę o własne słowa, brzydzi się cudzą
Ponad wszystko wynosi na piedestał kobiece wdzięki
Nie przyjmuje do siebie obcej litości
Ponad wszystko, poeta pragnie, poeta pragnie miłości

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2018-06-26 Dodano: 2018-06-26 18:37:05

Ten wiersz przeczytano 388 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie