Ona

Ona nigdy nie była doskonała
Wręcz przeciwnie
Zawsze tak bardzo się o to starała

Ona włosy miała rozpuszczone tylko na wiosnę
Łapała w nie wiatr
Chciała ulecieć w miejsca radosne

Ona patrzyła na kwiaty w rozkwicie
Tylko wtedy
Doceniała to swoje malutkie, nędzne życie

Ona jedna potrafiła motyle złapać na ust ruch
Kiedy kroczyła
Zamiast pająków bała się much

Ona zamiast pleców prostych
Wzrok wbijała w ziemie
By słów nie mówić ostrych

Ona...
Ona jest biedna
Ona leci tam gdzie rozkazują jej ludzie

Ona płonie ze wstydu
Ona nigdy nie poznała prawdziwych dni życia
Ona pozwala wchodzić sobie na głowę

Ona płacze w poduszkę
Ona gra swoje małe sztuczne przedstawienie
Ona cieszy się ciszą

Ona nosi na szyi pacyfkę
Ona do bijących się szepcze po co ta agresja
Ona nigdy nie kochała tych z którymi się całowała

Ona patrzy na ciebie ufnie
Ona kiedy ty patrzysz na inną
Ona wtedy zapada się pod ziemię i krzyczy

Ona... Tak, właśnie ona...
Ona... Czy pamiętasz ją jeszcze?
Ona... Dla ciebie zawsze była powietrzem.

Ona... Po raz ostatni dzisiaj zmrużyła oczy...

autor

mała niebieska

Dodano: 2005-05-23 14:21:42

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie