Ona jest z papieru

Ona jest człowiekiem z papieru.
Biegnie tam gdzie zawieje wiatr.
Ona jest człowiekiem bez twarzy,
bez duszy , wyprana przez komercyjny świat.
Przy niej wyglądam jak śmierć,
jestem blada , chodzę na wspak.
Ona ćwiczy dialogi przed lustrem,
maluje pudrem szarą twarz.


Walę głową w mur kiedy nie widzi nikt.
Rozdrapuje stare rany aż do krwi.
Przy jej doskonałości rozpadam sie w pył.
Wsłuchuje się co dzień w jej zdrowy serca rytm.

Kości przebijają się przez skórę.
Kaleczą moje ciało.
Ona kusi biustem męzczyzn,im jest ciągle mało.
Żyję w pokoju bez okien,
razi mnie kazdy blask .
Ona mieszka w jasnym domu
pełnym złotych gładkich ścian.

Walę głową w mur kiedy nie widzi nikt.
Rozdrapuje stare rany aż do krwi.
Przy jej doskonałości rozpadam sie w pył.
Wsłuchuje się co dzień w jej zdrowy serca rytm.


Ona jest z papieru
jest z papieru
ja jestem brudna
jestem brudna
chcę być jak ona
jak ona
wreszcie czysta
chcę być nudna

autor

lala88

Napisany: 2010-07-16 Dodano: 2010-07-16 17:16:54

Ten wiersz przeczytano 738 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie