Ona i on

Najszczersze miłości rodzą się w bólach gdzie kłody i
ciernie rządzą na jej drodze.
Pozdrawiam serdecznie Aniu paa :)

Witaj Anno, wspanialy wiersz, metaforyczny. Milosc
jesli jest prawdziwa, zawsze odnajdzie grunt i
miejsce, nawet jesli to jest pogorzelisko, tam tez
moze wyrosnac piekny kwiat.
Pozdrawiam serdecznie i milego wieczoru.:)

Cudowna historia miłości :)
Pozdrawiam serdecznie :)

Opowieść prawie jak z bajki, która mówi o dziejach
tego pięknego doznania jakim jest miłość.
Wiersz rozbudza wyobraźnię czytelnika.
Pozdrawiam:)
Marek

Niesamowita historia miłości. Rzadko się zdarza taki
obrót spraw, ale życzę aby się peelom udało!
Pozdrawiam Aniu z podobaniem :)

miłość wszędzie kwitnie moc serdeczności

Opowieść jak bajka :)
Cudne są takie zakończenia,
a najcudniejsze, że w życiu też się zdarzają :)

jakaż budująca puenta - wlewa nadzieję, podnosi na
duchu - dodaje wiary, że można.

Pięknie przecistawiasz pewne wartości...ale on i ona
to także niby jedność a jednak różnica olbrzymia...
Aniu...dzięki za odwiedziny i pozdrawiam

Wiersz piękny ...miłość zawsze ma moc ...

Bo dla miłości nieważne miejsce
i na pustkowiu zasieje szczęście!
Pozdrawiam!

mimo tylu zwątpień przetrwał i odbudował się ten
związek od nowa
bardzo dobry wiersz
serdeczności :)

Jak Adam i Ewa od początku. Podoba się bardzo :)
Pozdrawiam :)

Wygnańcy - On i Ona


On -
Rozwarła przede mną wrota namiętności.
Cała dla mnie była - marzeniem i światłem.
Byliśmy w tym razem, dążąc do Jedności,
gotów byłem dla nas walczyć z całym światem.


Świadek zdarzeń -
Z jakim uwielbieniem dotykał ją wzrokiem,
przebiegał spojrzeniem po wszystkich krągłościach.
Ten grzech pożądania stał się ich wyrokiem.
Ona tylko chciała nakarmić go, sprostać.

Już ich osądzono, krzyknięto - wygnanie!
Znoszą głód, cierpienia, oczekując wiosny.
W noc, w siebie wtuleni, doznają spełnienia.
O ich ludzką Miłość, Bóg stał się zazdrosny.

Sami świat zaczęli, siebie tylko mając,
acz szczęśliwi byli - przecież zakochani.
Zmysłów świat oszalał, raj im oddalając,
lecz na przekór światu, oni Raj stworzyli.


Ona -
Wilgocią po wersach lepka magma spływa,
to Twoja i moja wulkanów krucjata.
Jestem grzeszną Ewą! Cud z Tobą przeżywam!
Naszym przeznaczeniem jest płodzenie świata!

Dobry wiersz, podoba mi się
msz miłość zawsze jest chętna do tego, by zakwitnąć,
nawet po latach gdy
w sercu była pustka, nawet w nieprzyjaznym środowisku,
nawet po zranieniach, by spowodować, że cierpienie w
raj się zamieni, ona kwitnie również tam, gdzie wojna
mieszka, kwitnie na zgliszczach serca, by ono odżyło i
radośnie do kogoś biło:)
Serdeczności Aniu przesyłam:)

Dajesz bardzo duzo nadziei, nadziei zbudowanej na
silnych fundamentach, bardzo na tak, pozdrawiam;)