Ona wciąż raniona

o miłości pisać
hymn pochwalny głosić
w kółku złotym zamknąć
by przy sobie nosić

to wszystko człowieka
czystego domena lecz
nie stać nas na to
by żyć bez grzeszenia

więc z błotem mieszamy
uczucie szalone
potem pozostaje
z bólem połączone

i tak piękna wzniosła
skrzydła rozpostarłszy
upaja się cudem
by w końcu upadłszy

stulić je ponownie
i z o twartym dziobem
gubiąc pióra złote
prosić deszcz o wodę

wiatr piórka rozdmucha
rany rozjątrzone
ktoś jedno podniesie
i pomyśli o niej

i tak wierna miłość
w cierpieniu i chwale
wędruje po świecie
patrząc na nas z żalem...

autor

anatea

Napisany: 2009-11-02 Dodano: 2009-11-04 11:39:16

Ten wiersz przeczytano 374 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie