!Ona znów przemawia!

...sama sobie Przemawiam ku niej

Nie wiem co sie dzieje,ona sama do mnie przyszła
Zza ruiny mysli,stoku wpomnień wyszła
Nic nie mówiąc,odwiedziła mnie
Otuliła ciało,ucałowała we śnie

Tak to ona, swymi dłońmi oplotła mą szyje
Duszę się,zostawia blizy,ale ja je zaszyje!
Wbija szpony w okaleczoną duszę,
Z jeziora łez tworzy skrajną suszę

Ogłusza radość, zatrzymuje smutek
Wstrzykuje w umysł kilka spokoju nutek
To żadna harmonia uczuć,to moja zniewaga
W tej rozgrywce cisza przeważa

Do każdego ona przychodzi w chwilach słabości
W każdej zniewoli w pograniczu mądrości
Tłumi znane nam wartości,włada czernią i bielą
Walczy z wiarą i naszą nadzieją

Zostawia głuszę w naszym ciele
Sprawia,że odwracają sie przyjaciele
Cieszy sie,kiedy zamykamy sie w sobie
Pragnie,żebyśmy sie przeciwstawili TOBIE

Boże,dlaczego jej na to pozwalasz?
NIe ukarzesz jej?na te zło zezwalasz?
Jakie ona nosi imie...?
Znasz ją,jest w kwiecistej wiośnie,mroźnej zimie...

...NA IMIE MA PUSTKA!!
To czarnej przepaści chustka
Wpadamy w jej otchłań,kiedy tego zapragnie
Zniszczyła nie jedną osobe,kiedy jej zło przepadnie?

Jak przed nią sie uchronić?
Jak jej magnez przetopić?
Teraz dopadła mnie...
Jej gniew znowu wrze...

są chwile słabości.. czasem dopada nas pustka którą pragniemy czymś wypełnić... Ja nie wiem czym jąWypełnić... Jednak każdy dzień jest inny...jeden smutny innny radosny.....a kolejny po prostu PUSTY

autor

VaNa

Napisany: 2006-11-17 Dodano: 2006-11-17 19:38:57

Ten wiersz przeczytano 474 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie