Opaski

Mijały godziny, dni, miesiące
A nasze serca wciąż takie cierpiące
Powiedział ktoś: „czas leczy rany”
A ja na to roześmiany:
On nie leczy, tylko oszukuje
Na serce czarną opaskę nam zawiązuje
A my jak dzieci, nic nieświadome
Bezradnie wyciągamy ręce, gdyż nasze serca są niewidome

Bije jednakowo, czuje tak samo
W wieczór i rano
Wreszcie do ciemności się przyzwyczaiło
I po chwili lżej zabiło
Jakoby życie znów pięknym się stało
I wtem coś w oczach zajaśniało…

Jakaś delikatna ręka gładzi mnie po twarzy
Lecz czy ranę zauważy?
Głęboko w me oczy się wpatruje
I delikatnie opaskę rozwiązuje
Rzeczę przerażony: -Co chcesz zrobić?
-Twoje serce oswobodzić
I zobaczyła serce me całe…
Od bólu w środku spleśniałe
Odeszła samego zostawiając
Opaskę gdzieś w kąt rzucając
A ja? Krzyczę: cóż się spodziewała!
Oprócz zdrowego, prymitywnego ciała
A ona przez łzy się śmieje:
Dwóch chorych nie wyzdrowieje

autor

Kmicic

Napisany: 2006-05-11 Dodano: 2006-06-25 13:23:04

Ten wiersz przeczytano 582 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie