OpowiadaniaBalonikowegoKróliczka...

Kolejna bajka z trhoncuklu.

"Opowiadania Balonikowego Króliczka- Siedem zajęcy na srebrzystym rumaku".
09.06.2017r. piątek 15:03:00

W Autlandii trwały wielkie przygotowania do zbliżających się wielkimi krokami wakacji. Kolejna grupa dzieci, jak w poprzednie wakacje ich rodzeństwo i znajomi mieli wyruszyć na wielką przygodę. Był słoneczny, upalny, czerwcowy dzień, gdy po południu znów cała niemalże Autlandia zeszła się, by posłuchać kolejnych opowiadań pana podróżnika. Posłuchajcie i wy.

Witajcie moi mili, dziś opowiem wam o siedmiu zającach na srebrzystym rumaku. Siedząc raz kolo wodospadu w dalekiej krainie zanurzyłem się w indiańskim tańcu. Gdy nagle usłyszałem jak jakieś piskliwe i charakterystyczne głosy, które do mnie dobiegały sobie podśpiewywały:
W wielkomiejskim szumie
Tak żyć człowiek umie
Hm, m , mm, mmm.
Rozejrzałem się i wtedy zobaczyłem siedem zajęcy na srebrzystym rumaku, to one właśnie śpiewały.
Do około był busz, więc pomyślałem sobie, skąd one tutaj o mieście i człowieku wspominają i podśpiewują. Wtedy przybliż się do mnie ów rumak, za zające czochrały mi włosy, inne poklepywały po plecach mówiąc, co Ty stary tutaj robisz. Po chwili wszyscy siedzieli koło mnie i popijali sok z cytrynowych grzybów.
Wtedy to usłyszałem pewną historię, którą teraz także wam opowiem. Otóż w owej krainie, w owym indiańskim buszu każdego dnia o brzasku topiła się tutejsza skała i widok zamrożonego w bursztynie miasta ukazywała. W owym mieście to ludzie żyli w tłumie i szumie, czego tutejszy zając pojąć nie umie. Ta skala to Simbada, ponoć jest to brama do tamtego świata, ale gdy słońce za drzewami niknie, a potem za horyzontem to znów skała się scala i do kolejnego rana blask bursztynu busz rozświetla. Tak słuchałem owej opowiastki, gdy zniżyły się ku nam z nieba gwiazdki i pojawił się małe Lwiątko, które na niebie mieszka. Ponoć pilnuje go Wielka Niedźwiedzica.
Poczułem jak promienienie opierają się o moją szyję, sam zacząłem popijać sok z grzybów, a potem kompot z miąższu z kapeluszy wiśniowych grzybów. Mieszanka cytrynowych i wiśniowych grzybów była anielska. Ten magiczny ekstrakt sprawił, że uniosłem się, osiadłem na grzbiecie srebrzystego rumaka, a zające na mnie powłaziły i razem unieśliśmy się, wlecieliśmy do zamarzającej w bursztyn skały i poznałem Simbadę, czyli ową, ukrytą w tej skale krainę. Wiele dowiedziałem się o tym ciekawym miejscu, może opowiem wam to przy innej okazji.
Gdy tak na rumaku w srebrzystej poświacie to galopowaliśmy to unosiliśmy się w magiczny sposób ponad bagnami wytropił nas fioletowy ptak z czarno białymi piórkami na skrzydłach i ogonie oraz o żółto czerwonym dziobie o haczykowatym zakończeniu. Był to jakiś natarczywy typ, zgubić go nie umieliśmy, mnie się przyglądał i nic nie robił, ale zająca skubał, a te odganiały go packą na muchy i inne owady. Gdy wracaliśmy po zwiedzeniu ów ptaszek zostawił nas spokoju i zaczął w małych krzaczorach z mrówkami baraszkować, one nie były z tego zadowolone, bo całe mrowisko miały rozwalone.
Między czasie dotarliśmy do bezpiecznej przystani, gdzie gwarny tłum szukał wyciszenia, tam to przez kryształową kulę wściekłego króla zwierząt. Zające też to zobaczyły i uspokoiły się, bo nie powiem, też non stop się wierciły, a plecy i ramiona mnie już bolały. Lew jakby zauważył nas przez tę kulę i też się uspokoił, przybił piątkę z rumakiem, a kula pękła. Wtedy nagle widziałem jak szybujemy w przestworzach, zające trzymały sie ogona rumaka i siebie nawzajem. Mnie ogarnęła lekko senność, ale byłem w pełni świadom toczących się wydarzeń. Ciekawa to była przygoda, gdy kolejnego dnia owa skała znów się topiła to wydostaliśmy się z tamtej krainy i znów byłem w buszu, a Indianie beztrosko tańczyli. Tylko ów lew się pojawił, spokojny, po wściekłości nic nie pozostało. Pytałem go skąd ta jego złość, a on do mnie, a Ty jakiś by był, gdyby Cię beznadziejne zające przez swe małpie figle w kryształowej kuli zamknęły.
Zapytałem go ile tam siedział, nie zdążył odpowiedzieć, gdyż zabrała go nadpływająca szybko różowa chmura, zające i rumak też się ze mną pożegnały, skała się w pełni roztopiła. Zauważyłem, jak małe lwiątko ucieka przez stadem antylop. Jedna z nich śmiała się mówiąc, dajesz mały, dajesz, takiego fitness-u to my dawno nie mieliśmy.

Dziękuję i zapraszam ponownie, jutro kolejny rozdział książki:Inna twarz poety".

autor

AMOR1988

Napisany: 2017-06-09 Dodano: 2017-06-17 08:35:09

Ten wiersz przeczytano 1022 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Bajka Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie