Opowiedz
Opowiedz mi, jak wstaje świt
i promień pieści głogi,
i jak poemat nieba dziś
wybiera blask tęczowy.
Opowiedz, jak się włóczy mgła,
woalem ścieląc łąki,
bym wyobraźnią mogła trwać,
nie czyniąc życia wiotkim.
Przecież potrafię dojrzeć brzask,
zasięgiem twego wzroku,
i obraz życia dzielnie tkać,
gdy tylko jesteś gotów.
W ciemności blaski można też
utworzyć po swojemu,
i najpiękniejszy pejzaż mieć,
więc przytul się- nic nie mów.
Komentarze (42)
Niestety: przecież przytulal Cię nie będę ,ale lubię
Cię w kazdym wydaniu:)
dawno nie widzialem naturalnych świtow. - pięknie:) -
Przypomnialaś prawdziwe.
przytulam się z całych sił i oddycham każdą literą :-)
Podoba mi się wiersz
zmieniłabym tylko
"gdy tylko będziesz* gotów"
Miłego wieczoru :)
W każdej ciemności można dostrzec małe światełko,
malusią iskierkę.Pozdrawiam.
:)
Miło, ciepło i przytulnie się robi czytając :)
Ciekawa budowa i rymy, a treść wręcz mowę odbiera -
pozytywnie :) Pozdrawiam ciepło !
Piękny, ciepły wiersz.
Pozdrawiam serdecznie.
chciałbym ale nie wiem czy tak potrafię - wyzwalasz
ciepło tym płomieniem - pozdrawiam
Ciepły, refleksyjny wiersz -taki na deszczowe dni:)))
piękny, liryczny obraz, pełen kobiecej delikatności
pozdrawiam:)
Pięknie, ciepło, lirycznie... aż chce się czytać.
Cieplutko pozdrawiam
Podoba mi się ciekawa budowa wiersza z przeplotem
rymów męskich i żeńskich, daje ładną melodyjność, a
temat też uwodzi. Puenta po prostu ujmująca.
Pozdrawiam :)
Udany, piękny wiersz o miłości zawartej w pytaniach i
odpowiedziach. Pozdrawiam
Może od końca; bo pierwsze, dwa pierwsze wersy
ostatniej strofy - to bardzo udana przerzutnia, reszta
stanowi zbiór bardzo udanych figur retorycznych.
Wszystko tworzy nastrój ciepłej zadumy z którą chce
się obcować jeszcze dłużej.