..optymistyczna legenda o...

...dla wszystkich załamanych...

Strzała brzęczy złowrogo szarpiąc niebieskie powietrze
Czuję coś ciepłego, jestem ugodzony w skrzydło
Pode mną otchłań, w której widzę Ziemię jeszcze
Zbliża się coraz szybciej...I wszystko ucichło...
Dziwne, oglądam samego siebie
Jestem lekki, nic mnie nie boli
Czy jestem juz hen daleko - w niebie?
Widzę własne ciało, które spala się powoli...
Płynę, zbliża się potężne światło białe
Słyszę łagodny lecz stanowczy głos...
_Wracaj do swojej skorupy!...Jeszcze małe
spojrzenie i wracam, wygrałem swój los
Ocknę się z transu… jestem odrętwiały… jeszcze
próbuję poruszać skrzydłami
Otrząsam popiół, skrzydła są lżejsze
Ruszam powoli by wzlecieć nad polami
Trawa czysta, różowa o smaku dzikich poziomek
Jest dobrze...Powoli nabieram siły
gdzieś pode mną mały domek,
Błękitne niebo - widok tak miły...
Ja znowu żyję ! Będę żyć !
Nie czas by krzyczeć, szlochać
Lecę przed siebie by z Wami być !
O Boże ! Ja znowu mogę kochać !!!

autor

nulinka

Dodano: 2006-11-08 09:07:59

Ten wiersz przeczytano 1617 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie