Orzeł

Orle! Dumny... orle,
szybujesz tak wysoko.
Wzbijasz się wyżej i wyżej - ku niebu.
Tam właśnie jest twój świat.
W górze, mocujesz się z wiatrem
i tańczysz z obłokami.
Jesteś piękny i zwycięski.
Jesteś władczy i szlachetny.
Twe skrzydła są potężne i silne.
Rozkładasz je w powietrzu
bardzo szeroko... szeroko.
Patrzysz bez mrugania w pełne słońce.
Swe gniazdo wijesz na skalnej półce
lub wysokim i potężnym drzewie,
gdzie zwierzę
ani człowiek go nie sięgnie.
Dla zdobycia łupu
nie kroczysz po ziemi,
lecz wybierasz miejsce z góry.
Atakując z powietrza
łowisz ryby z powierzchni wody.
Wtedy trzepocząc skrzydłami
utrzymujesz na niej równowagę.
W polowaniu uderzasz swoją ofiarę
niczym miecz obosieczny
- lecisz wtedy prosto
jak strzała z łuku.
I ten twój potężny krzyk...
Ten krzyk to okrzyk triumfu.
On niesie się głośnym echem w oddali.
Hej, orle... orle!
Jesteś królem ptaków i ptakiem królów.
Jesteś symbolem narodów.

autor

Joanna Es - Ka

Napisany: 2014-02-05 Dodano: 2014-04-15 10:12:52

Ten wiersz przeczytano 1049 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie