Ostatni akord życia
Śp. panu T.
Gdy liść rośnie na drzewie,
kwiat na łące kwitnie,
gdy rozpromienia się słońce
i dojrzewają wiśnie,
gdy jabłko spada dojrzałe
na dywan traw rozkochanych,
a mgła opada na szczyty
polskich gór posrebrzanych,
gdy róża usycha i więdnie,
liść purpurą się mieni,
gdy włosy starcowi siwieją
i nikną szczątki zieleni,
gdy ziemia pod kocem białym
spoczywa z cichym westchnieniem,
a szmaragdowa cisza
huczy bezwiednie wspomnieniem...
to wtedy muzyka lat
ucichnąć może - ot, tak.
A w czyjejś radości bycia
zabrzmi wyniośle
ostatni akord życia.
30.04.2011r.
Komentarze (11)
Mimo smutku piękny wiersz.
Pozdrawiam:)
Umiera stare by mogło narodzić się nowe.Pozdrawiam
ślicznie
smutny wiersz i bardzo uroczysty...
Śmierć była i jest inspiracją dla malarzy czy poetów.
Pośród śmierci trwa życie, pośród kłamstwa trwa
prawda,
pośród ciemności trwa światło. Stąd wnioskuję, że Bóg
jest życiem, prawdą i światłem.
A człowiek jest tylko chwilą.
Pozdrawiam serdecznie:)
Mowi sie, ze 'ostatni akord zycia", powinien byc
forte, nigdy piano. Bardzo dobry wiersz pozdrawiam.
smutne, ale nieuniknione, bardzo trafnie oddałaś
klimat życia i odejścia. Cieplutko pozdrawiam :)
Takie jest przemijanie życia.
Wiersz skłania do zadumy.
Pozdrawiam.
taki wiersz można uznać za godne pożegnanie.
rytmiczny, spójny i opływający w tęsknotę za życiem, +
Twoj wiersz jest nietuzinkowy i robi wrazenie.Podoba
mi sie Kaweczko.Pozdrawiam serdecznie:)
Witaj Kaweczko:) Ja sobie Twój wiersz przeczytałam raz
tak, jak napisałaś, a drugi z pominieciem "gdy" -
pozostawiając tylko pierwsze w pierwszym wersie i to
drugie czytanie mi się spodobało , nawet bardzo:)))
Spróbuj jak chcesz:)) Miłego popołudnia.
Przeważnie wyliczanka osłabia piękno wiersza, a tu
potęguje ciekawość. Ostatecznie - ostatni akord pada
jak spodziewany po grzmotach piorun; mimo wszystko -
robi wrażenie.