ostatni akt

kamienie ranią bose stopy biegnącym po ich smutnych głowach i krzyczą bólem w niebogłosy pragnąc go tobie ofiarować

łby wystające z zimnej otchłani
trwają w swym miejscu zawsze niezmiennie
słońce je ciepłem po wierzchu drażni
na zamyślenie

po co i na co marzyć nad wodą
i ponad taflę wystawiać głowy
gdy odejść z tego miejsca nie mogą
chyba, że rzeźbiarz uderzy młotem
wszystko się zmieni

czas na rzeźbienie struktury kwiatu
lęk pozostanie w konarach wierzby
ona przekaże wiadomość ptakom
słońcu, co szczerym promieniem mierzwi
jej zamyślenie

kamień zachwyci w skręcie hosanny
bo podarunkiem dla niej, na wieki
wierszem wyrytym z sercem dla Anny
w ostatnim akcie,, milczące ptaki"
na jej zbawienie

autor

Niezapominajka

Napisany: 2006-07-16 Dodano: 2006-07-16 08:44:46

Ten wiersz przeczytano 1464 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Melancholijny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie