Ostatni kwiat nadziei

aż westchnęłam, świetny, ludzki wiersz, brawo :-)

Podoba mi się szczerość tego wiersza.
Tylko jestem tu trzeci raz i ciągle coś inaczej z
interpunkcją, jak się nie mylę. Wydaje mi się, że
zamiast niektórych myślników i przecinków, lepszym
rozwiązaniem byłoby rozpisanie tego w osobnych
wersach. Pozdrawiam.

Olu!:)

Wiktorze, dziękuję za sprostowanie, nie ukrywam ulżyło
mi:)

Marianie! - z uwagi na mój kom. - nie czuj się
urazony. Owszem - publikujmy i starsze wiersze - to
jest nasz sentyment przecież i doświadczenia. Warto
zaznaczać, ze sprzed lat.
A za wizytę - jestm wdzięczny z calego serca. Moje
wspomnienie - odżyło troszkę z tekstem wiersza - ale -
to już nie boli. Nie mniej - świadectwo... innych.
Pozdrawiam serdecznie:)

Witaj Wiktorze, to wiersz bez jednego zbędnego słowa,
w szkatule samotności zamknięte i już przyćmione
bolesne wspomnienia, przez lata wciąż nieuleczone,
lecz to właśnie na tych smutkach wyrósł kwiat, który
zaowocował nadzieją... Dziękuję Wiktorze za szczery
komentarz do mojego wiersza, który wyciągnąłem z
szuflady uznając, że warto go Wam pokazać, pozdrawiam

Mario! - jednak to bylo pisane w 93 r. - To jeszcze
nie byly "tamte lata" - ja w tym tkwilem - nie tylko
mentalnie, ale i fizycznie - i tobylo praktycznnie
całem oje dorosłe zycie. - Więc jednak - "z wszystkich
lat". - to tyle co do sugestii, a - co powinno się i
nalezy -to miło mi, ze zajrzalaś i że zechcialaś z
uwagą przeczytać.
Przesylam serdeczności i podziekowania:)

niestety, życie potrafi dać w kość!
w pierwszym wersie czy nie lepiej - z tamtych lat

:)

Wiktor

Apropo "kpiarz - z powodzeniem"

Prawda jest taka... za moje kpiarstwo przez jednych
jestem kochany a przez innych znienawidzony, dlatego
rozumie naszego prezydenta:))))))

Wiktor

Widze ze kop za kop:)))
Wydrwik i kpiarz? Zaprawde powiadam, masz u mnie
whisky:))

Oleńko! - sprostuję... - moj syn zyje.Jednakże wtedy -
mimo wcześniejszej i wciąz trwjacej b.bliskiej więzi -
musialem go - tak należy powiedzeć: - pozostawić! w
moim zdaniem nie najlepszym srodowisku. - Jakby w
obcym mieście - na ulicy. Bylem faktycznie - bez
szans, a jego szanse - ocenialem z wielką obawą.
Dziekuję Oleńko z wizytę w moich progach i wykazane
zainteresowanie wierszem.
Pozdrawiam serdecznie:)

Poruszający wiersze?

Wiktorze, głęboka refleksja wypływa wiersza...

Nie ukrywam zawsze takie wiersze poruszają mnie do
łez, mimo że wiersz ma swoje lata, to ta śmierć syna
szczególnie porusza:(

Pozdrawiam jak zawsze serdecznie i uśmiech ślę, Ola:)

TOM.ash - kopnąleś mnie zaszczytem - jakich malo! -
"kopnąłeś" - żart oczywiście. Ja czesto zaglądamdo
Ciebie, choc nie zawsze komentuję. Wydrwik z Ciebie i
kpiarz. - ale - kpiarz - z powodzeniem.
za wizytę - wielkie dzięki. Pozdrawiam serdecznie:)

Wiktor


Rzadko pisze u Ciebie komentarze, ale tym razem rece
same rwaly sie do komentarza, wysilek z mojej strony
byl zadny, bo jak raz wyprzedzil mnie Sotek to
skorzystalem.
Prawda jest ze nie darowalbym sobie, gdybym przeszedl
obok tego wiersza, nie glaskajac go komentarzem:)