Ostatni najazd Dziwnowa

Czy pojechać na spotkanie po trzydziestu /z górką/ latach?
Każdy z nas już przeżył swoją wiosnę. Każdy z nas już dzieci ma dorosłe. I myślimy, że nie dla nas już rozkosze tego świata.
Materialnie w kwiecie wieku skrupulatnie ustawiani , dzień po dniu pijani ze zmęczenia , wypijamy czarę szczęścia od niechcenia... Szkolne czasy, naszą młodość i kolegów mamy za nic?
O, puszyste panie, i wy podsiwiali tatusiowie!
Raz porzućcie swoje ukochane stada
I pojedźcie do Dziwnowa, bo wypada
choć raz w życiu szczerze wypić za kolegów szkolnych zdrowie!

***
Przyjechali ze zdjęciami, butelkami, ani trochę nie zmienieni.
Na początek rozgrzeszenia: za te listy nie pisane,
za kontakty urywane,
na ulicy omijanie
i za kumpli olewanie!
Tak gawędząc popijali, swą szczerością zadziwieni.

I runęły jak lawina te wspomnienia o swej klasie:
o wagarach zamierzonych,
albo czasem wymuszonych.
Kto i po co się wymykał do kibelka?
Kto na kogo wtedy zerkał?
Kto za piwo jest dłużnikiem? I kto mądry dziś, po czasie?

Ktoś chichotał, ale z żalem opowiadał o swym życiu jeszcze młodym.
W głowach trunki, w oczach łezki.
Przytulały się Tereski,
to do siebie, to do Krzysia,
bo się właśnie do nich przysiadł.
I dowcipy bardzo zmyślne plótł dziewczynom rozbawionym!

A pomiędzy Alą z jednej, a Wandulą z drugiej strony
usiadł Leszek szpakowaty,
z wąsem czarnym i kosmatym
i rozdawał komplementy
swym sąsiadkom wniebowzięty!
Każdy śmiały, zawadiacki, gdy daleko od swej żony...

Zenia w brechty, Sabcia sapie, każda kielich dzierży w łapie.
Przed swą chatą, popod chmurką
koleżanka Ula z córką
tę biesiadę wymyśliły
i nas pięknie ugościły!
Aż tu z nieba na fryzury, makijaże deszczyk kapie... 
Towarzystwo się ruszyło. Renia żegna się już z nami:
całowanie i ściskanie,
wizytówek rozdawanie,
tłumaczenie, że niestety...
że są goście... co za bzdety!
A Grażynka za nią w ślady - A wspomnijcie nas czasami!

Po tych czułych pożegnaniach, ustalamy co nastąpi.
Towarzystwo jeszcze liczne,
no i panie takie śliczne...!
Więc butelki pakujemy
i na tańce gdzieś biegniemy,
z nadziejami, że zabawa się rozkręca. Czy ktoś jeszcze wątpi?

I wciąż mamy tyle werwy. W duszy młodość wciąż nam bryka!
I zaczęło się skakanie,
i kręcenie, i śpiewanie!
Wygibusy, i psikusy,
i ściskanie bez pokusy!
A Grażynka podpatruje, rejestruje, zdjęcia pstryka.

Co dokładnie na tych tańcach się zdarzyło - nie napiszę.
Przez mydlanych baniek mrowie,
i opary kolorowe,
i muzykę, i szum w głowie
me widzenie się zmniejszyło............................
A kto widział, wie jak było!

Mogę tylko po odczuciach, po wspomnieniach jakie macie,
dać za przykład to spotkanie jakiejś innej, starej klasie.

autor

13zaspa

Dodano: 2009-02-05 20:47:53

Ten wiersz przeczytano 830 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Szkoła

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie