Ostatni rejs do niebios bram.

Dla Oli.

Nie znajduję słów pocieszenia,
nie zdołam pomóc w Twoich cierpieniach,
nie wiele mam doświadczenia
w życiowych zderzeniach
z ludzką tragedią.
Wykrzesać odrobinę siły,
by stawić czoła nieustannym
przeciwnościom losu.

Pragnę odmienić Twoje życie,
wyjść na przeciw udręczonej duszy,
ale czy zdołam dostrzec znaki
w ludzkim cierpieniu?

Skutecznie odwracam głowę
i patrzę z zachwytem,
jak upada przyjaciel,
depczę go swoim słowem.

Tak bardzo chciałbym go pocieszyć,
a pogrążam mocniej,
dając mu przyzwolenie na szantaż,
jakim jest jego samotność.

I dzień po dniu ludzie odchodzą,
do lepszego świata,
przecież ja w to wierze,
ale naprawdę nie wiem,
jak ją pocieszać,
przecież wiem od miesiąca
o jej powolnej śmierci.

I w Tobie Boże pokładam nadzieje,
że w tych chwilach zwątpienia,
będziesz nas wspierał
swoim ramieniem.
A podróż do Ciebie,
będzie dla niej
spokojnym rejsem.

Chciałbym pocieszyć moją koleżankę, choć wiem,że nasze rozmowy, tylko oddalają ją od nieuchronnej śmierci.

autor

Mikoku

Napisany: 2007-03-05 Dodano: 2007-03-05 20:23:32

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie