Ostatni walc

proza

Ścieżka, którą samotnie podążał była źle
wydeptana. Chciałby z niej zawrócić ale pamięć
nie pozwalała zapomnieć o towarzyszce życia,
którą pochował w przeddzień rubinowych godów.
Odpoczywając po skromnym obiedzie w wiklinie
na biegunach, pod przymkniętymi powiekami
zobaczył piękną dziewczynę, którą pokochał
sercem i zmysłami.
Nie przestawała uśmiechać się do niego.
Melancholia przywiodła na myśl dzień upalnego
lata, kiedy to dla dwóch figlarnych dołeczków,
młodzieniec, jak źrebak po zielonej łące hasał.
Zerwane stokrotki i zioła, w zręcznych dłoniach
zmieniły się w wielobarwny, pachnący wianek.
Z wdziękiem dekorując głowę wybranki serca,
deszczem czułych słówek obsypywał ukochaną.
...
Jej linie papilarne na klawiszach fortepianu
pokrył stary kurz. Na ażurowym obrusie,
w otwartym albumie widniało ich ostatnie,
wspólne zdjęcie a na nim róża, czerwona
jak usta, do których nie przestawał tęsknić.
Patrząc na zachmurzone niebo za oknem,
pomyślał, że kiedyś i on zamieszka w nim.
Chcąc zagłuszyć ciszę, włączył starą płytę,
pogwizdując pod nosem, ruszył do tańca.
Wirując posuwistym krokiem wokół stołu,
zataczał coraz większe kółka.
Z lekkością w sercu i na duszy przez chwilę
był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.
W pewnym momencie doznając bólu w okolicy
mostka, z grymasem na twarzy i bez władzy
w nogach upadł na podłogę.
...
Ktoś długo dobijał się do drzwi.

"Komu w drogę temu czas"

autor

_wena_

Napisany: 2018-03-13 Dodano: 2018-03-13 16:21:57

Ten wiersz przeczytano 7476 razy

Oddanych głosów: 115

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie