W ostatnia noc lata.

Kiedyś pójdę sam po zapomnianych torach,
a słońce będzie świecić mi w twarz pomarszczoną.
Skóra stóp stwardnieje od drewnianych podkładów,
na których każdy stukot pociągu oddał znamię.

Pójdę wśród drzew, w letnią noc pełna gwiazd.
W ostatnią noc lata, które da mi wreszcie wolność.
Będę sam, a może będę samotny. Kto wie?
Może pójdę z wiatrem w resztce siwych włosów.

I aż się nie skończy świat, aż ja się nie skończę,
będę szedł po jeszcze jeden oddech, ostatni już.
Nim mnie dopadnie blady świt i serce wydrze,
ja już daleko stąd oczy dla innych otworzę.

autor

nikt

Napisany: 2008-05-23 Dodano: 2008-05-23 22:35:50

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie