Ostatnie POŻEGNANIE

Wiatr zawiał… i zdmuchnął płomień świecy –
Tak po prostu.
I wy…
Chodźcie za mną.
Matka ziemia uchroni was od boleści wędrówki.

Czarne Anioły wlepiły wzrok
W głębinę moich pustych źrenic.
Wiem –
To był egoistyczny krok,
Lecz co z tego,
Gdy tutaj nic nie ma znaczenia.
Nadeszła zagłada mojego istnienia,
Moich ślepych decyzji,
I buntu wewnętrznego.
Nie ma mnie…
Moich oczu,
Oddechu,
I krzyku,
Nie ma już niczego,
Pustka dookoła.
I tylko te Anioły,
Czarne Anioły,
Wciąż patrzą na mnie,
A raczej w to, co we mnie jest.
Powolnym krokiem –
Zbliżają się.
Jeden z nich nóż trzyma biały
W swej prawej dłoni.
Zaś drugi ze sznurem koloru nadziei
Podchodzi i chwyta mnie.
I nagle cząstka człowieczeństwa mego –
Trafia do skrzyni drewnianej.
I razem z orszakiem milczących Aniołów
Odchodzi….
Cos iskrzy się blaskiem białego koloru,
Koloru czystości i chwały.
Anioły nie czarne, lecz białe
W me ręce nowa szatę oddały.

Wiatr zawiał –
I znów widać płomień świecy,
Silny i pewny.
Potęga miłości stoi na straży,
A Matka Ziemia bezpiecznie mnie doprowadzi
Do celu tej krótkiej wędrówki.
I wy chodźcie za mną…

autor

Aniele

Dodano: 2006-09-16 00:52:08

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie