OSTOJA

Ze zgiełku się wyrwać, z przyrodą obcować
Zatopić się w tle, niczego nie żałować
Nie zaznać znużenia, wędrując przed siebie
Zachłysnąć się ptakiem dostojnym na niebie
Zaszyć się gdzieś w głębokim lesie
Patrzeć jak spokój wśród drzew się niesie
Poczuć taką ciszę, co nie wróży złego
I nie pytać boga, po co, jak, a dlaczego?

Pozornie rzec można, nic się nie dzieje
jednak radości tyle, że drgają nadzieje
Nie na próżno gąszcz ten zwie się ostoją
Strapienia wszelkie tam szybko się goją
Powietrze dojrzałe tchnie ożywieniem
Szaleństwo igliwia nie kładzie się cieniem
Tam optymizm uwalniam na całe dnie
I sposobności brak, żeby powiedzieć „nie”.

autor

kwl

Dodano: 2007-12-01 12:35:37

Ten wiersz przeczytano 1995 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie