Ostrzami na nadgarstkach wykreślamy

Ostrzami na nadgarstkach wykreślamy
Cienkie linie cyferblatów naszych uczuć
A wtedy serca w ciasnych piersi klatkach
Tłuką się werblem o pogięte pręty żeber
Znów siebie już „o nic” za mało mamy
I nie wystarcza nam ni wiary, szczęścia łutu
By bilans życia znów kolejny zatkać
Manko nadziei pokryć śmiechem albo gniewem

Z każdą strużką umykamy dalej, szybciej
Chociaż na pewno nikt tam nas nie oczekuje
I w rzekach naszych żył niczego nie łowimy
Ni pereł żalu, ani słów na pożegnanie
Już nas nie bawi zgadywanie chwili przyszłej
Kolor minionej wiosny płatków też nas nie nurtuje
I choćby wołał ktoś, to też nie zawrócimy
Bo smakujemy w wodach Lety przemijanie

Koda:
Zegar mego serca jeszcze tyka
Czas nie starł na nim linii cyferblatu
I w ciszy się zatracam chwilką
gorzko-słonego oceanu
Lecz krótko będę tu
Bo ile można trwać
Na pograniczu jawy-snu
Uciekać wciąż, by w miejscu stać

abcd abcd abababab :)

autor

komnen

Dodano: 2007-05-07 16:44:48

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie