Otchłań

W otchłani życia, stoję i płacze.
A czas maluje me sny.
Nim cmentarz marzeń zobaczę.
Stoisz przede mną znów ty.

Niczym bumerang wracasz .
W dłoni trzymając me życie.
Po cichu w nocy się wkradasz.
I znikasz zaraz o świcie.

Ocean łez o serca brzeg.
Bije falami koszmaru.
Powraca znów miłości śpiew.
Uderza jak płomień z pożaru.

A dzień jak lekarz od snów.
Pozwala uleczyć te rany.
Gorzkie od twych słów.
Gdy byłem miłości oddany.

I tylko zostało wspomnienie.
Na grobie mym zapalam znicz.
Wyryte w kamieniu, moje marzenie.
Chcę zasnąć, bo nie mam już nic.

autor

Piotrek

Dodano: 2005-03-24 12:59:06

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie