Otula mnie wieczorna ciemność

Otula mnie wieczorna ciemność
W zapatrzeniu jasnym
Głęboka studnia uwielbienia
I wzrok mój mgłą już zaszły

Połamany paznokieć
Wskazuje kierunek namiętności
Białe piersi bawią się w chowanego
Z dłońmi Twymi
W coś jak uwalnianie więźnia
Jak zabijanie pragnienia po kawałku

Kamienne rysy ożywienie musiały zagubić
Dudnienie w skroniach zabiło wszelkie myśli
Słowa nadają tempa blasku
Mnożą pęd tętna
W nieskończoność.

Zamajaczyły gdzieś moje Rysy
Namiastką zwycięstwa w oddali
Trąby anielskie delikatnie zagrały
Na odwracającej się już fali

Otula mnie znów wieczorna ciemność
Rozstanie w jasności zapatrzenia
Następny dzień, i noc następna
Teraz, Kochanie, do widzenia.

autor

Magdalena Jot

Napisany: 2007-10-08 Dodano: 2007-10-09 00:07:10

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie