OTWORZYŁAM OKNO

oj... z jesieni ..

otworzyłam okno,
na świat czy na podwórze?
w brudnych szybach stanął,
brudny szary cień,
tak jak moje myśli
pokryły się kurzem
taki właśnie wstawał
dziś ponury dzień..

czy to smętna jesień do zadumy skłania?
czy to już po prostu smutna starość jest?
nawet wiatr północny chmur już nie rozgania,
deszcz o szyby dzwoni,kumpel polnych mgieł.

szare wrony kraczą,
ze już zima blisko!
szron osiadł na trawie
srebrem sprószył je,
do snu spokojnego
udaje się wszystko,
szkoda ze nie mogę
przespać także jej. .

stary zegar w wieży czas miarowo stuka,
czas, który ucieka bezpowrotnie nam
czasem kukułeczka gdzieś jeszcze zakuka,
ze już coraz bliżej do niebieskich bram.

o młodości luba gdzie żeś uleciała?
gdzieś zgubiłam radość, skrzydła spadły mi!
wczoraj jeszcze byłam przecież taka mala!
dziś siwizną włosy pokryte i sny.

nie wrócę na łąki zwiewna ani lekka
nawet na wiosenne nie czekam już dni,
każdy nowy ranek to jest dla mnie męka,
ból tylko pozostał,wspomnienia i łzy.

niedługo zamknę okno!

autor vin. 2011

autor

violuchna13

Napisany: 2013-04-13 Dodano: 2013-04-13 19:21:39

Ten wiersz przeczytano 939 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie