w ozdobie urojenia

Zastanawialem się, jak zaklasyfikować: wiara? - życie? - sztuka?.. - Zdecydowalem się nasamotność - bo towarzyszy mi przez cale życie

Gdy zbyt ciasne się stało ubranko chłopięce
- stoisz nagi – wstydliwie układając ręce.
Nikt cię nie przygotował, że przez życie – twardo
wędrować będziesz musiał dla wstydu z pogardą.

Prostak. - Zwykły prostaczek... - Choć kończyłeś szkoły
- marzeniami – wciąż jeszcze zdobywasz cokoły.
[Schizofrenia cię traci… (wszem wokół już znane,
że daremny jest trud twój i twe zwiastowanie)]

Już upadłeś – marzeniem się dźwignąć nie zdołasz,
ani wierszem – na próżno mówionym dokoła.
- Już nawet – modlitwa – ciebie nie uzdrowi…
- i zostajesz – sam sobie – nagi... - chory... - człowiek.

Śmieszek wokół – i niesmak. – Niektórym - zdziwienie,
że stroisz się - w nagości swojej urojenie.

Stąd morał... - obezwładnia realiami życia:
zachowaj – dla potomnych – co masz do okrycia.
.



7.08.1991

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2019-06-28 Dodano: 2019-06-28 01:42:48

Ten wiersz przeczytano 1106 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie