PACHNIEMY CHLEBEM I EWANGELIĄ

zdarzyło mi się przytulić kąty, komódkę i bibeloty.
nikt tak nie opowiada jak piec i kobieta na fotografii
gruboziarnistej... i udały się w kierunku gospodarstwa
domowego... boginki, kapłanki?

być może opuściły ołtarze, by oddać się świętej
służbie pieczenia chleba, a teraz zastygając wokół paleniska
wspierają siódmy nieboskłon. mówią katedra na popękane
dłonie, przypory, kolumny i łęki.

przyszedł siewca. wytyczył granice o jeden
marmur za blisko, o jeden szept za daleko.
element wertykalny błędnie wpisany w okrąg.

jest ugór, musiały być łany, a grzech niemocy
dojrzewa w ustach. na przednówku krzyżują się
kości ludzi i zwierząt. mówią ofiara. spełniona

dzieża wspomina gniadego, podpłomyki i rżysko.
dalej toczy się samo, wiążą się końce... i to był
mój ostatni dzień zbiorów ( życiorysów)

ofiaruję Ci dzikie ziarno.

autor

antolka

Dodano: 2011-12-18 07:56:50

Ten wiersz przeczytano 414 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie