W Pałacu Namiestnikowskim

Adrian zasnąć nie może, ktoś chodzi po sali,
Gdzie mołodcy warszawski układ podpisali.
Schodzi na dół, przeciera oczy: Niebywałe!
Drżącym głosem wykrztusza – Czy to pan Marszałek?
- Da, gienierał feldmarszał. Zrobię ci przyjemność:
Możesz o panowaniu w Polsce gadać ze mną.
Epidemia – majstersztyk! To naród pogrzebie.
Chwytaj jego za gardło, nim on chwyci ciebie!
Dobrze, że po raz drugi cię chłopie wybrali,
Przez to szansę ażeby mnie doścignąć dali.
- Co robić? – Masz być twardy. Śrubę poluzujesz
I już naród o prawach mówi. Się buntuje.
- No ale demokracja. – Chrzanić demokrację!
Jeśli masz w garści wojsko, znaczy że masz rację.
Teraz trochę pyskują, lecz zginie ich buta,
Gdy poczują szubienic smak, albo choć knuta...

* * *

Adrian pędzi po schodach rozbudzony całkiem.
Szarpie żonę. – Kochana, gadałem z Marszałkiem!
- Skąd by tu był Marszałek? – żona jemu na to –
Gdy tu straszy, to chyba pałacu lokator.
- Miał mundur, na nim takie od orderów paski!
- A może to... Paskiewicz Iwan, kniaź warszawski?

autor

jastrz

Napisany: 2020-10-22 Dodano: 2020-10-23 03:32:37

Ten wiersz przeczytano 1596 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie