Pamięć.

W dal...

Jesteśmy tylko takim cichym i pustym wspomnienie.
Czasami wyciskamy łzy tylko, dlatego że byliśmy tacy dobrzy w swej sztuce.
Śpiewają o nas piosenki, te pełne wiary i tęsknoty.
Kładą róże na grobach… ci najwięksi przyjaciele.
Zostawiają nam miejsce przy stole... Choć wiedzą, że nigdy już nas tu naprawdę nie będzie…
Wierzą jednak, że jesteśmy nimi.
Dopóki ktoś pamięta… to pamięć jest żywa. I my w tej pamięci.
Do końca żywi... Choć tak bardzo daleko…
Tam gdzie słońce boi się cienia.

autor

Latająca z wiatrem

Napisany: 2006-12-02 Dodano: 2006-12-14 21:27:17

Ten wiersz przeczytano 833 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie