Pamięć nie gaśnie...
Stąpam myślami po twardej ziemi
Rozmaitością tafli osłupiona
Idę alejką: spokojna, bez lęku
Przesuwam obrazy
w pamięci spisane…
Te całkiem świeże
i te pożółkłe w słońcu i deszczu
Czuję zapach,
wzdycham z utęsknieniem
Widzę w oddali postaci mgliste,
miejsca odległe i te najbliższe
Dotykam dłonią, zapalam świecę…
Choć serce ustało, bije wciąż echo
Małej fotografii z porcelany
Wpatrzonej w kolory liści opadłych,
W odgłos stawianych płonących zniczy…
Ów kamień głuchy i martwy…
stał się przecinkiem
W biegu do podniebnej kropki…
Komentarze (15)
Najważniejsza jest pamięć, za życia jak i dalej po.
Piękny refleksyjny wiersz
To nikogo z nas nie ominie dobrze gdy pozostaje pamięć
Serdecznie pozdrawiam :)
Nieuchronne dla każdego...
Pozdrawiam.
"Widzę w oddali postaci mgliste,"
ładnie
Bardzo ładnie i oryginalnie.Pozdrawiam:)
udany refleksyjny wiersz nie o życiu:) miłego wieczoru
Ladnie i nietuzinkowo:)
Pozdrawiam:)
Wspaniały wiersz z refleksyjnym zakończeniem,...
Pozdrawiam
oryginalny .....niesamowity klimat - piękny wiersz :-)
pozdrawiam
Ów kamień nie przemawia do mnie, ale wiersz owiany
smutkiem jest piękny. Pozdrawiam.
nietuzinkowy i ładny wiersz ujmuje oryginalnością
przekazu Pozdrawiam serdecznie:)
Kolejny już dzisiaj wiersz, który ma w sobie poezję na
dobrym poziomie. Nie napiszę, że jest to utwór z
górnej półki, bo bym przesadził. Pokojowe pozdrowionka
z Gdańska. Krzysztof Kaniewski
NIETUZINKOWY i wg mnie całkiem dobry. Pozdrawiam
żuklu.
oryginalnie pozdrawiam
Ładny,nie tuzinkowy czytelny i oryginalny przekaz -
zaduma o przemijaniu.
Podoba mi się:)
Pozdrawiam serdecznie