O pamięci ludzi bliskich

Do wszystkich i do P.B.

Zapomnieliście, że jestem...
Na wietrze omijacie mnie jak przeszkodę
Wśród źdźbła trawy nie dostrzegacie biedronki
W wodzie traktujecie mnie jak zbędny glon...

Czym zasłużyłam na zniewagę?
Dlaczego trędowatą mnie czynicie?

Choć wołam – zamykacie słuch
Choć płaczę – chowacie wzrok

Jak czynić dobro?
Jak leczyć zło?

Macie mnie gorszą od siebie
Jestem wyspą na otwartej przestrzeni
Ziarnkiem piasku na plaży
Kropelką wody w morzu
Trawką na zielonej łące
Obłoczkiem na kolorowym niebie
Promieniem słońca o wschodzie

... Zapomnieliście o tym, że jestem?
- To pamiętajcie, że byłam...

autor

justysia.1990

Napisany: 2006-01-05 Dodano: 2007-03-09 21:30:23

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie