Pamięci minionej...

Dotknąłem ręką serca, już mi się zdawało,
że bicie ucichło żałosnym westchnieniem.
Ale nie, wciąż żyje, bo nagle zadrżało,
wspominając bólu rosnące cierpienie.

Tuliłem tą pamięć co w ciemności rwała,
rozsyłając strzępy myśli zapomnianej.
Gdzie jeszcze drobinka miłości jaśniała,
której tajemnice były snem głaskane.

Rozganiałem wiedzę dążącą do sławy,
luksusu co zbytkiem łaskawym tumani.
Czyniąc dla ludzkości obowiązek prawy,
nim pojąć on zdoła i darów nie zgani.

Pytałem tak serca czemu żyć należy,
walczyć z potrzebami nagłej uległości.
Zachłanności pragnąć , nadziei zawierzyć,
kiedy przyjdzie nagle uczucie miłości.

Serce nie mówiło, tak mi się zdawało,
bo dawno ucichło żałosnym westchnieniem.
Nawet gdy myślałem że jeszcze zadrżało…
to było pamięci minionej cierpienie.

autor

Grand

Napisany: 2009-05-06 Dodano: 2009-10-03 13:32:16

Ten wiersz przeczytano 433 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie