Pamiętaj
Może kiedyś odnajdziesz zeszyt
Z tysiącem moich słów.
I zapominanej kartki papieru
Odczytasz kilka zdań.
A wtedy sam zobaczysz-
Otworzę przed tobą swój świat!
Maszerując między wersami,
Jak cmentarną aleją,
Wertując kartki w zeszycie
Raz płacząc, a raz się śmiejąc,
Poznasz mnie.
Wpatrzony w zżółkniętą kartkę
Spróbujesz odczytać sens.
I wtedy przypomnisz sobie
Kim właściwie człowiek jest,
Ujrzysz świat na nowo
Moimi martwymi oczyma.
I zdasz sobie z tego sprawę-
Życie to tylko chwila.
Maszerując między wersami,
Jak cmentarną aleją,
Wertując kartki w zeszycie
Raz płacząc, a raz się śmiejąc,
Poznasz mnie.
Spisałam w zeszycie wszystko,
Radosne i smutne chwile,
Ubrałam w słowa wspomnienia,
Rozpisałam krótkie chwile.
A wszystko po to- byś pamiętał
O mojej marnej osobie
Bo ja żyć wiecznie nie będę-
A gdy już spocznę w grobie
Pamiętaj o mnie.
Pamiętaj przez poezję!
Niech ona nośnikiem wspomnienia o mnie
będzie!
Maszerując między wersami,
Jak cmentarną aleją,
Wertując kartki w zeszycie
Raz płacząc, a raz się śmiejąc,
Pamiętaj...
Komentarze (8)
Tak, dzięki naszej poezji nie zostaniemy zapomniani...
Świetny wiersz, przekaz i wyobrażenie tego co będzie
później... Pozdrawiam Cię!
ode mnie też plusik za te zwroteczki takie jak ta
ostatnia wręcz zniewalająca
Piękny wiersz. Dawno Cię nie czytałam. Prośba o
pamięć, gdy zabraknie autora. Ostatnia zwrotka jest
zniewalająca.
Każdy z nas tworzy historię którą spisujemy,jeżeli
jest to spisane na kartce to może dłużej przetrwa i
potomni przeczytają,wiersz-pamiętnik bardzo ładnie
zapisany.
jedna kartka papieru moze nieźle pomieszac w duszy...
ja tak miałem jak czytałem stare listy po latach..
Bardzo ciekawy wiersz. Może rzeczywiście zostaną po
nas jakieś wiersze nad którymi ktoś się zaduma.
Pozdrawiam
Wiersze są swoistym pamiętnikiem. Wiele można wyczytać
wprost lub tylko między wersami. Kiedyś po latach
może ktoś odnajdzie w nich kawałek autora i zamyśli
się...
po trosze sama też mam takie marzenia, że z zapisków
coś po mnie zostanie.... tak wiele w wierszach jest z
nas...