Z pamiętnika zakonnicy

Kiedyś tam szalony - zaszalał!!!

Kiedy ranne wstają zorze
nasz ksiądz proboszcz już nie może.

Ciężko sapie, ciężko dyszy,
a tu jeszcze szepcik słyszy,
zakonnica mówi drugiej:
To nie może być tak dłużej!

Całą noc się tak schylamy
i różańca wciąż szukamy,
a ten grubas stoi z tyłu,
raz do przodu, raz do tyłu.

Czy to nie jest podejrzane,
że jesteśmy aż tak zgrzane?
Czy ta praca aż tak męczy?
A najlepiej jak on klęczy.

Jakiś chłód mnie z tyłu smaga,
chyba z tyłu jestem naga.
Coś tam chlipnie, coś tam chlapnie,
po cichutku proboszcz sapnie.

Mi już tak jak w siódmym niebie
i różańców widzę siedem !

A gdy cisza znów nastaje
i chlipanie już ustaje
czuję koniec pięknej drogi,
oko widzi strzęp podłogi.

Noc tak szybko się skończyła,
majtki prędko nałożyłam,
choć nie winna, nie pamiętam,
aby gumka mi w nich pękła.

Zastanowić się musimy,
co tu dzieją się za dziwy!

Tyle nocy poświęcamy
i różańca wciąż szukamy,
lecz go znaleźć nie możemy,
czyż my szukać nie umiemy?

No i właśnie moja droga
wciąż przeraża mnie ta trwoga,
że po każdej takiej nocy
lecą księdzu z głowy włosy.

Ja już wiem o co tu chodzi!
Nieźle sobie gość dogodzi.
A my o nim, biedaczyna...!
Trzymaj, chwytaj ……….a!

autor

szalony dziadek

Dodano: 2009-09-18 00:04:42

Ten wiersz przeczytano 9084 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie