Pan Szarości

przyszedł po mnie

myślałem że zapomniał
że być może zaginął
bałem się że już nigdy
nie usłyszę skrzypiących
schodów do Otchłani
bałem się
że na wieki zamknie się przede mną
słodka przestrzeń nie-Istnienia

ale przyszedł po mnie

Pan Szarości
Ojciec Deszczu i Błyskawic

przyszedł ukryć mnie
pod peleryną melancholii
przyszedł
by osiąść w moim sercu
zmienić je w pustą łupinę
laskowego orzecha

Pan Szarości
Mistrz Zimnego Ognia i Zapomnianych Miłości

oddałem mu wszystko
siebie i swoje marzenia
przyjął ofiarę
kazał zapomnieć
o niespełnionych okazjach
listach do napisania
kobietach do kochania
kazał oddać je wszystkie sobie

posłuchałem Go chętnie

Pan Szarości
Maestro Pustego Śmiechu i Kwitnącej Rozpaczy

kazał wymazać marzenia
tak też zrobiłem
wypalić w sercu uczucia
i to nie było trudne
kazał też jednak
porzucić tęsknotę
i rzucić się w czarną
studnię Zapomnienia

i chociaż już długo błądzę w Ciemnościach

o Panie Szarości
Nauczycielu Zrywania Poziomek

i chociaż nauczyłem się Twoich lekcji
i chociaż oddałem Ci wszystkie moje
kobiety
listy
marzenia

wciąż gdzieś w środku mnie
niczym potworny robal
Tęsknota
drąży moje puste serce
przedziera się przez puste arterie żył
połyka moje wnętrzności
nieubłaganie
zabija

autor

Wroobel

Dodano: 2005-02-11 12:35:28

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie