O pani z czarną kosą!

Już wiem o co chodzi śmierci,
Czarnej jak węgiel,
Małej w kapturze

O rozgłosc i dume na twarzach ludzkich.
Nie o strach, a o pytania
Czy tamta kobieta cierpiała
Czy tamten chłopczyk płakał

O podziw dla czarnej wariatki
Dumnej i aroganckiej
Z kosą u boku

Jak to zrobiłas o pani ciemności?
Umówiłaś się z lekarzami?

Zabrałaś tych starych, chorych na raka
Zabrałaś i malutkie dzieci

A może gdzieś są twoi przeciwnicy?

Żywi jednak wiedzą, że kiedyś i do nas przyjdziesz.

Tak jak zabrałaś ojca, matkę, siostrę, brata
Zabierzesz i nas

I nigdy twoja sława nie przeminie

autor

Evelinee:]

Napisany: 2012-06-22 Dodano: 2012-06-22 13:11:23

Ten wiersz przeczytano 600 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie