Pani Lusia

Pani Lusia chciałaby mieć wnusia.
Jak to zrobić, żeby jej córusia
zapragnęła maluteńkiej dzidzi?
Czy w ogóle problem ktoś tu widzi?

Więc namawia córkę, by zechciała
się przytulić do jakiegoś ciała,
które wkrótce odwzajemni miłość,
chodzi tutaj o bliską zażyłość.

Córka choć ma kandydatów mnóstwo,
którzy widzą w niej wyśnione bóstwo,
nawet nie chce słyszeć już o dzieciach,
ma już dosyć rozmów o berbeciach.

Pani Lusia jest nieustępliwa,
drąży temat, jak to z babcią bywa.
Kombinuje na sposobów dwieście,
żeby wnusia poprzytulać wreszcie.

Mówiąc szczerze, jest zdesperowana,
jeszcze trochę i urodzi sama.
Tak żartuje, choć jej nie do śmiechu,
mówiąc czasem, palnie coś w pośpiechu.

I zazdrości wielu koleżankom,
że kupują już swym wnusiom wdzianko,
z wózeczkami chodzą na spacerki,
i majątek tracą na nie wielki.

Nawet imię dawno ma wybrane,
takie ładne, a nieoklepane.
Euzebiuszem w myślach go nazywa.
Kuriozalnie, rzecz to niewątpliwa.

Pani Lusia chce zorganizować
jakieś party, aby poflirtować
mogła córka z jakimś kawalerem,
z takim mądrym, a nie zwykłym zerem.

Nawet kilka zorganizowała,
alkoholem ich poczęstowała.
Potem wyszła, by im nie przeszkadzać,
żeby mogli sobie podogadzać.

Czy rezultat wnet ją zadowoli?
Czy wyniknie coś z takich swawoli?
Pani Lusia ma nadzieję wielką,
że pokarmi wnet wnusia butelką.

Wiersz pochodzi ze zbiorku "Wiersze fantazjolubne" wydanego 29 kwietnia 2015r. Opis tomików wierszy dostępny tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=-jQsHe8W2FU

autor

Happybirdie1313

Napisany: 2014-10-02 Dodano: 2015-12-08 23:37:36

Ten wiersz przeczytano 641 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Satyra Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie