Pani M. Krzemińskiej

Wybacz mi, proszę!
Ja Ci serce całe, całą poezję moją Ci zawierzam!

Wybacz mi, że w swojej męce
ulżyć nie mogły Ci słowa pacierza
mojego…

Nie wiedziałam jakże samotną byłaś
i w jakiej potrzebie…

Gdybym wiedziała szukałabym Ciebie,
lecz teraz tylko prosić mogę

- wybacz…

Jeżeli jesteś nade mną w błękicie
wesel się z cichego szmeru
jaki w podzięce za twe dawne życie
gra pióro wraz z kartką papieru.

Wybacz mi!

Dumna mnie moja zgubiła
nie dając szansy z Tobą pożegnania..
Wesel się teraz, niech Ci każda chwila
przez Boga wynagradza dni Twego konania.

Żegnam Cię zatem tak jak umiem sama.
Ku Twej pamięci nowe pisząc wiersze.
Z piórem i kartką ślęcząca do rana
obmywam łzami wspomnienia piękniejsze.

Twarz Twa rozmyła się w czasu upływie.
Serce jednakże w czeluściach swych chowa
to, co mówiłaś mi, młodej dziewczynie
i kwitnie w sercu ołtarz Twego słowa.

Wiem, że ten temat już był ale... wiersze pisze się tak długo, aż się nie wyczerpie potrzeba przelewania na papier wszystkich zwiazanych z tematem uczuć :)

autor

Virge

Dodano: 2008-07-16 02:35:58

Ten wiersz przeczytano 817 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie