Pani Miłość

miłość


Puk, puk – puka do mnie miłość.
Nie wiem co zrobić. Boję się.
Puk, puk – puka do mnie miłość.
Trzymam rękę na klamce. Pocę się.
Puk, puk – puka do mnie miłość.
Uchylam drzwi. Zaskoczenie? Nie.

Do pokoju wchodzi przygarbiona staruszka.
Siada na bujanym fotelu.

Przyglądam się.
Buja się z tyłu do przodu.
I z powrotem.
Bierze w ręce moje porcelanowe serduszko.
Cisza.

Czego chcesz? – pytam.
Nie odpowiada.
Czego chcesz? – pytam
Patrzy z ukosa, ale siedzi cicho.

W pomarszczonych palcach obraca serce.
Potrząsa nim jak Kinder Niespodzianką.
Nie wiem o co jej chodzi.

Wychodzę do kuchni.
Mam jej dosyć. Po co ją wpuściłam?
Zaparzam sobie herbaty.

Huk! Serce na podłodze.
Porcelanowe szczątki
walają się po ziemi.

Zdziwienie?
Nic nie czuję. Stoję w progu.
Miłość siedzi i się uśmiecha.
Z miną Monthy paythona drapie się po głowie.

Trzeba to posprzątać. – słyszę-
Jeszcze wbije ci się w nogę.

Chyba oszalała.
Nie mam siły – odpowiadam.

Starucha nadal tkwi w miejscu.
Męczy mnie jej obecność.
Pokazuję drogę do drzwi.
Ani drgnie.
A niech siedzi.

Idę spać. Sen odpływa.
Wstaję połamana.
Dopijam wczorajszą herbatę.
Miłość już poszła.

Złość i ból – pierwsze wrażenia.
Patrzę w dół.
Porcelana wbija mi się w palec.
Wyciągam kawałek szklanej aorty.
A niech to diabli!


Kuchnia. Szufelka.
Nienawidzę zamiatać.
Patrzę na zbite serduszko.
W końcu.
Przecież nigdy go nie lubiłam.

Podchodzę do szafy.
Wyciągam kolejne serce.
Stawiam na stole.
Wiedźma pewnie znowu przyjdzie.

Dla oczekujących...

autor

Moon_light

Dodano: 2008-08-13 16:20:16

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie