pantofelek

mówił o kolorze oczu
poszerzał horyzonty
wodospadem wprowadził na
rafę koralową gdzie bal

w tiulu słowa
wtuliła serca bicie
opadając w błogą toń
na ramię wodorostów

z bukietem nenufarów
zaczynali grać
i grali
do rozbieganych kroków
do wrzasków ciszy w
mylących nitkach westchnień
udem do pantofelka

aż trzasnął obcas
zgrzytnął
przed horyzontem
zatrzymało się spojrzenie
noskiem w stronę drzwi

na półce rzędem
czekał z węża skórki
tak samo piękny jak ten przed

autor

dana2

Dodano: 2008-05-10 01:11:24

Ten wiersz przeczytano 1407 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie