Paradoks

W tym największy jest paradoks, że
najlepiej święci się bawią.

Każde stworzenie
w śmierci odnajduje swoje istnienie,
w niej jesteśmy przez chrzest zanurzeni
- po to żeby umrzeć żyjemy.

Śmiejemy się łzy roniąc
i za czymś dalekim goniąc,
broniąc się przed tym co jest naszą bronią,
naszą tarcza i osłoną i ochraniając sobą
osobę lub zasadę nam wrogą.

Przyrodą pomiatamy,
z której nasze życie mamy,
której częścią jesteśmy,
bez której umarlibyśmy -
która nas karmi i poi.

Człowiek się boi
drugiego człowieka -
przyrodę mając za nic,
na najwyższym stanowisku w jej hierarchii stoi,
a nie ma szans w walce ze zwierzętami.

Niszczy świat, który daje mu schronienie,
chroni się w świat, który powoduje zniszczenie
i ucieka w stronę śmierci szukając sam siebie.

autor

Mariusz Ryś

Napisany: 2014-04-21 Dodano: 2014-04-21 13:58:58

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie