Parasole

Ostatnio na parasole zapanowała moda. Wszyscy chwalą jakaż to wygoda, móc schować się przed światem. Jeden schował się, by mieć spokój po kłótni z bratem. Inny, parasol swój otworzył, bo nie podobał mu się ład boży. Trzeci, bo żył i sam nieład tworzył. Czwarty zaś się skrył, bo i tak samotnym był. I choć myślałem, że wzrok mnie myli, kolejni też pod parasole się kryli. Jedni, bo hałasem się zmęczyli, drudzy, bo twierdzili, że i tak już wszystko zobaczyli. Następni, bo już nie wierzyli, w osiągnięcie celów, które wyznaczyli. Oni chociaż byli mili, gdyż się pożegnali, z tymi co się zamykali, bo czuli się zbyt mali. Inni zaś parasole otwierali, spaleni ze wstydu, bo słowa nie dotrzymali, bądź nie dali, tego co obiecywali.

I nagle, gdy świat się walił, wszyscy poczuli się wspaniali. Niegdyś łatwopalni, dziś odporni i nietykalni. Krzywda im się nie przydarzy, nie zawiodą się, bo nie będą marzyć. Nie będą rozmawiać, więc nie przyjdzie im już na słowach się sparzyć. Słyszeć też nie będą, ani liczyć z opinią niczyją. Tłumaczyć się również nie będą, bo wszystko zakryją, za swą prywatną zasłoną. Zatem i ze wstydu już nie spłoną.

Każdy sobie i dla siebie, bez podrażnionych uszu i podniebień. A ja myślę sobie, gdy tak patrzę po lewo, po prawo, na górze i na dole na te wszystkie parasole - wiesz co? ...Że w Twych ramionach zmoknąć wolę.

autor

młodzieniec

Napisany: 2008-07-29 Dodano: 2009-04-20 15:22:54

Ten wiersz przeczytano 699 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie