Pare słów w przestrzeń

Zapach wieczności w stuletnim drewnie
podrażnia zmysły i dusi płuca.
Słońce zza okien tuli niepewnie
skrzydlate rzeźby spragnione życia.

Freski podniebne schylają czoła
na los człowieczy w odległej ziemi.
Krążą po murach pokutne słowa,
milczą postacie kute z kamieni.

Nie rodzi wiary pewność kamienia,
cud zmartwychwstania tak niewspółczesny.
Martwy chleb, wino nie chce wskrzeszenia
w złotej monstrancji się chętnie prześpi.

Lecz ja wbrew temu, na klęczkach w ławce
parę słów w przestrzeń szeptem położę
z taką nadzieją, głupia jak zawsze:
trafią gdzie trzeba. Gdzieś trafia może..

autor

jagienka

Napisany: 2007-07-07 Dodano: 2007-07-08 10:37:49

Ten wiersz przeczytano 520 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie