Park jesienny
Z poszumem wiatru przyszła pani
Złote dywany w parku rozłożyła
Czy ją kto za to gani
Przecież ona taka miła
Gradem kulek brązowych
Ścieli nam drogi wśród drzew
Zapachem szyszek sosnowych
Daje nam radość i śmiech
Wśród tych jesiennych gałęzi
Mały rudzielec pomyka
Coś tam się w liściach szeleści
Wystaje ogon szybkiego smyka
Ptaki wiosenne dawno już odleciały
Został wróbelek nasz taki mały
Ćwierka i stroszy piórka szare
Zaraz rozpocznie w kałuży swoje bale
A my jesienni wciąż wspominamy
A my wczorajsi za wygrane nie damy
Każdy dzień dla nas to promyk słońca
Nawet jak krople deszczu nie mają końca.
Iwona Derkowska
autor
Iwona Derkowska
Dodano: 2012-09-22 17:05:12
Ten wiersz przeczytano 1895 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Płynności brakuje.trzecia zwrotka do poprawki.
Odpowiadam holly 23
Ostatnia zwrotka mówi o ludziach trochę starszych.
Do ostatniej zwrotki brzmi jak wiersz dla dzieci... co
nie jest wada ;) Zas ostatnai strofa zupelnie inna. +
Pięknie i tak orginalnie o jesieni piszesz tymi
wpadającymi w serce rymami - rozmarzyłam się.
Pozdrowionka!