Pastele
Pastele
Nie napiszę dziś powieści, listu ani
sonetu.
Zostawię w milczeniu osobiste
przemyślenia,
jestem teraz jak słona fala ciepła,
oceaniczna
która o brzeg się rozbija bez odwrotu.
Leżę na trawie wpatrzony w niebo,
choć jesień za pasem to jest jeszcze
ciepło,
przyjemnie łaskocze wiatr moje włosy,
ot taki naturalny mój osobisty grzebień.
Lenistwo roztacza się wraz ze mną
dookoła,
uciekły owady wszelakie które gryzą,
cisza i spokój zapanowała w świecie,
jakież to piękne jest takie życie, sami
wiecie.
Ręce pod głową, ciało wyprężone,
w oddali słychać śpiew wody Atlantyku,
oceniam swój stan umysłu, jest nawet
ciekawiej
gdy tak z lenistwa marzę o domu w kolorach
pastelowych…
07.11.2019 Mirosław Leszek Pęciak
autor
miniek1831
Dodano: 2019-11-07 14:12:37
Ten wiersz przeczytano 376 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Niech Ci dobrze będzie
Pozdrawiam :)
Pastele czyli pewne delikatności tak to ujął.
Podoba mi się.
Ech, słodkie lenistwo - cóż jest piękniejszego?
Ja napisałem coś takiego:
"A po co tytuł" (fragment)
Leżę na trawie z głową w obłokach,
nicnierobienie najbardziej kocham.
Życie mnie kręci jak dziury w serze.
Albo mniej jeszcze. Po prostu leżę.
Pozdrowiłbym Ciebie, ale bardzo mi się nie chce.
:):)
Niech Peel wstanie i zabierze się do pracy, to i z
czasem dom w kolorach pastelowych się znajdzie. :)
Ciekawe rozmyślania Mirosławie.
Pozdrawiam.
Witaj.
Miłego leniuchowania, życzę.
Też lubię śpiew Atlantyku.:)
Podoba się wiersz i jego przekaz.
Pozdrawiam serdecznie.:)