Patrudyzm

Dawno temu
gdy miał jeszcze serce,
próbował z życia swego
czerpać jak najwięcej.

Miał na rękach znaki wojny,
niezatarte ślady,
blizny czasów niespokojnych,
ludzkich twarzy bladych.

Widział ciemność tylko ciemność
i nieskładne wzory,
obraz wojny pozasłaniał mu
świata koloryt.

Co noc marzył o spokoju,
o utracie wspomnień,
by dać spocząć swoim zmysłom
i żyć dalej godnie.

Czas uciekał
jak przez palce nieśmiertelna woda.
Bliżej już niebieskie schody
i niebiańska droga.

I w zacisznym otoczeniu,
gdzieś spod dłoni brzozy,
da się słyszeć dobrze znane
jego uszom głosy.

Płacz i łkania starych kobiet.
Boże skąd ten lament?
A na oczach polska ziemia,
gdy usłyszał: amen.

autor

Salwador

Napisany: 2006-01-20 Dodano: 2006-01-20 21:51:33

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie