Patrzę
Przed moim lądem
Stoi większy ląd
Niedostrzegalny-
-to daleko stąd
Gdy patrzę w morze
Widzę błękit fal
Dusza pomoże
Odkryć piękną dal
Ciągnie mnie serce
Nie wiem nawet gdzie
Ślubne kobierce?
Nie, na pewno nie
Nie mam miłości,
To nie jest mój los
Będą radości?
Czy spotka mnie cios?
Ma dusza i los
W jedno złączone
Ciało niczym kłos
Przez wiatr niesione
autor
Indywidualistka1234
Dodano: 2017-03-23 07:13:00
Ten wiersz przeczytano 586 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Może to dobry pomysł dać się ponieść.Miło było
przeczytać Twój wiersz.Pozdrawiam:)
Dziękuję :)
Też parzę i widzę piękny wiersz.
Oby to była przyjemna bryza
wiejąca ku szczęściu.
Pozdrawiam:}
Bardzo dziękuję :) już poprawiam :)
Rytmiczna zaduma nad własnym losem. Należałoby nieco
nad wierszem popracować. Msz trzeci i czwarty wers
zaprzeczają dwóm pierwszym. Napisałabym raczej
"Przed moim lądem
Stoi większy ląd
Niedostrzegalny
-to daleko stąd" zamiast
"Przed moim lądem
Stoi większy ląd
Lecz o tym nie wiem-
-to daleko stąd"
Gdyby wiersz był mój, zrezygnowałabym z ostatniej
strofy.
Wiadomo, że to czytelnicze sugestie, z którymi autorka
może zrobić co zechce. Uciekła Ci spacja z
"na pewno". Miłego dnia:)
nikt nie zna swojego losu...może ten wiatr jednak
przywieje miłość...
pozdrawiam:)
Miło przeczytać...
:)
Z wiatrem łatwiej, lecz gdzie zawieje...
Pozdrawiam!