O Paulince, o nas. P R O Z A

Czy jest jakiś sens to zamieszczać? Uprzejmie proszę o informację, czy skasować.

O Paulince. O nas. P R O Z A


Gdy przyszłam, cichutko sobie leżałaś,
z ładnie uczesanymi włosami w efektownym, metalicznym odcieniu
i dłońmi ułożonymi na kołdrze, ze świeżym, czerwonym lakierem na paznokciach.
Zadbana jak kogoś ulubiona, porcelanowa lalka.
Rozpakowałam torbę turystyczną, wyciągnęłam radio i kubek na herbatę.

Opowiadałyśmy sobie do wieczoru różne trzy po trzy,
najczęściej o facetach, po prostu kolonie letnie.
Sala pełna rozbawionych kobiet, nawet kolacja z dostawą do łóżek smakowała lepiej.
Było fajnie.

Dlatego sama nie mogę do dziś zrozumieć, po co wygadałam się, że pod Twoim materacem maszeruje w zwartym szyku szwadron mrówek? Zabawnie było obserwować, jak wspinały się po grzbiecie skórzanej walizki i klapach ułożonych równo, czekających na założenie, potem po metalowej ramie, aż do rurki niezbędnej do picia, odłożonej dla Ciebie na białym stoliku.

Dlaczego opowiedziałam, że położono Cię na samym środku? I widać Cię nawet z końca następnej sali, na której wczasują się podłączeni do respiratorów, w trudnych do określenia rodzajach płci i deformacjach ciała, że jesteś tak jakby „pomiędzy”. A parawany służą wyłącznie jako nieużywana dekoracja, bo szkoda czasu, gdy można posiedzieć w dyżurce przy herbacie.

Po co zaprotestowałam, gdy osobą, która zaraz z rana paliła się do umycia Twoich piersi używaną gąbką, był pryszczaty student chyba z pierwszego roku przed egzaminami? Podobno takie jego prawo, nie tylko same odleżałe, stare tyłki. (Czy wszyscy normalni za te pieniądze? Czy to tylko jeden dzień tutaj?)

Po co wyjaśniałam cokolwiek? Chociażby o tym, do kogo należał głos, niecierpliwie oznajmujący, iż po trzech tygodniach takiego polegiwania na fundusz to trzeba by się zabrać już do kupy, skoro potrafisz poruszyć wzdłuż ciała dłońmi. Taki żart ogólnie szanowanej tutaj pani ordynator, równie dobry, jak moje wcześniej.

Rozwiałam wątpliwości: skrzynkę pocztową telefonu zapychają wyłącznie nagrania z banku z zaproszeniami od ich czarujących przedstawicieli; brak innych, nieodebranych połączeń.

Dlaczego opisałam kolor nieba za oknem, wściekle bezchmurny błękit, gdy musiało wystarczyć samo wrażenie światła?

Dlaczego powiedziałam, że Twoja mama, pokonująca codziennie dystans dwudziestu kilometrów do Ciebie, zmaga się z problemem ciągłej niemożliwości zaparkowania samochodem? Nie zdawałaś sobie sprawy z tego, że nie ma naklejki „inwalida”, ale Ty nie jesteś przecież dzieckiem, żadnych ustępstw, w końcu — nic się nie należy, zatem musisz pojąć wszystko, zanim znowu ją poprosisz, by przyjechała. Po co Ci opis jej wyglądu, że miała rozmyty makijaż, pogniecioną bluzkę i chyba nie jadła jeszcze obiadu?

Po co Ci wiedzieć, że jest jeden mały sklepik na zupełnie drugim końcu szpitala, gdy nam jest niepotrzebny, bo nikt stąd tam nie chodzi i może nie będzie nigdy, zrozum to w końcu, to nic takiego odosobnionego! (Za to chodzimy po ścianach, gdy ciemno i nikt nie patrzy). Nie martw się, ja wciąż mogę tak ze sto razy dziennie obok Ciebie, może wyskoczę jeszcze jeden raz po ciasteczka...

W jakim celu wytłumaczyłam, że cewnikowanie jest wygodniejsze niż zmiana pampersów dwa razy dziennie, rano i po […] ?

Dlaczego się pożaliłam? Było o co, że nazbyt długo? Spenetrowali igłami moje rwące sploty i strumienie, przez wszelkie możliwie najczulsze zagłębienia, tak cudownie żywe dla Ciebie, aż udało się w końcu znaleźć to, czego szukali i udało się, jestem zdrowa i już jutro wychodzę, a za dwa lata urodzę dziecko, o czym ty możesz dzisiaj tylko zapomnieć. Będę śmiać się z całego niepotrzebnego zamieszania i żyć jak gdyby nigdy nic, wokół tych samych ludzi, znowu ja, a nie pająk.

Zabiorę swoją torbę, beznadziejne radio, które tylko ja mogę włączyć, kubek, który tylko ja mogę sobie umyć i przynieść z powrotem, skierowanie na jakąś pseudorehabilitację i głupią siebie.
A ty nareszcie znowu nie będziesz tego wszystkiego widzieć,
tak jak niczego przecież zupełnie nie czujesz, dla mnie dziś jakże niewyobrażalnie pięknie,
od prawie szyi aż po końce polakierowanych paznokci u stóp. Jak jakiś dywanik „pomiędzy”, który łatwo pominąć albo podeptać, zostawić bez renty, bo nie ma wymaganego czasu pracy ani właściwego wieku.

Gdy odeszłam, leżałaś sobie dalej cichutko, z obojętnym wyrazem twarzy. Wróciłaś do swojego pierwotnego stanu, nie skarżąc się na nic i za wszystko dziękując, na wszelki wypadek, żeby nie zapomnieli, że jeszcze oddychasz.

Bardzo przepraszam, że tu byłam, z tą swoją nic niewnoszącą histerią,
to chyba mnie należało zamknąć do izolatki,
jak też setki innych, którzy tylko gadają, gadają, gadają...
A potem i tak wszystko wraca do normy.

autor

Agrafka

Napisany: 2018-05-31 Dodano: 2018-06-02 08:37:19

Ten wiersz przeczytano 1902 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Monolog Klimat Wrogi Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie