Październik
kolory stały się jaskrawe na pasach
zieleni
klony pokryto złotem śpiącego słońca
na drodze donikąd na dobre zadomowiły się
kamienie
w ogrodzie trudno było dostrzec drżenie
gałęzi
mój ojciec siedział na krześle czuł że się
starzeje o wiele lat
krągłe oczy rozwarte usta podkreślały
nieustanne zdziwienie
na szyi uwydatnione naczynia jak system
korzeni pożółkłego trawnika
spadł jak liść kładąc się na ziemi bez
recepty na jutro
w dłoniach trzymał koniec nitki próbował
nawlec
rozpalony punkt wiatr nie zdążył się spytać
człowieka pachnącego chłodem niebo zrzuciło
deszcz
zbliżała się noc gwiazdy zbyt wiele ważyły
słowa które tak długo czekały spotkały się
na przydrożnym krzyżu
podmuch przewiał starszych ludzi
wracających z kościoła
i naszą skórę grube domy rozgrzebane
mrowisko
ostatnie miejsce przy stole
wiatr z północy
Komentarze (9)
Tak jakoś wyszło wypełzło było opornie ale szło)))-)
dziękuję za komentarz...hej
Przejmujący, ostatnie chwile człowieka...
PS pas zieleni nie musi byc trawą mogą to być krzewy
kwiaty pnącza ...przenośnie i porównania służą do
zobrazowania stanu peela...ech
dziękuje za komentarze trefleksję ...
Czuję ten podmuch, bardzo. Pozdrawiam.
ciekawy, niezwykły.
Trudno uwierzyć: jeśli pasy zieleni to skąd ten
pożółkły trawnik,no i to - spadł...kładąc się? Głosuję
za surrealizmem.
Niezwykły wiersz.
Wzruszające wspomnienia,
dobry wiersz, jak zawsze tutaj.
Dobrej nocy życzę:)