Październikowe poranne mgły

Październikowe poranne mgły,
co takie jeszcze nienarodzone,
przedłużają przemarzłe już sny
i szkliste oczy uciekają, zbudzone.

Październikowe poranne mgły,
których szarość tuli okna,
wypuszczają różnorakie łzy
i ugina się podstarzała sosna.

Październikowe poranne mgły
ulatujące w przestworza myśli,
trwonią uczucie, w którym Ty
otwierasz swe serce, które lśni.

Październikowe poranne mgły,
które za kilka dni nadejdą,
roztrwonią wszystkie marzenia, sny,
mnie z serca Twego wypędzą.

Październikowe poranne mgły,
które zabierają ze sobą Ciebie,
jak w paszczy zwierzęcia kły,
pożerają uczucie i gwiazdy na niebie.

Październikowe poranne mgły,
czy możecie nie nadchodzić,
by pozostała Ona, wspólne My,
by nie musiała miłość ode mnie odchodzić?

autor

Cristof7

Napisany: 2006-09-25 Dodano: 2006-09-25 18:36:42

Ten wiersz przeczytano 650 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie